Münacât (Donanma, 39)

Vikikaynak, özgür kütüphane
Münacât

Kanıyor ellerimde zahm-ı zünûb;
doludur hûn-ı cürm ile kalbim...
Ey nigehbân-ı ıztırâb-ı kulûb,
Ben bu alçak zemînde muztarîbim.

Ey ilahım harik-ı âlemde
Savrulan bir avuç remâdım ben;
Ben remâdım harîm-i sînemde
Gizlenen bir azîm alevsin sen!

Rü'yet-i hakka yetmiyor nurum;
Fikrime etmiyor gözüm yardım;
Seni ben analamakta ma'zurum
Daha kendim neyim ben anlamadım...

Künc-i târik-i leyl-i şübhemde
Hıçkırıklarla aglar imanım;
Yanıyor mâverâ-yı cebhemde
İştibâh ateşiyle vicdânım....

Bir tefekkürde sarsılan şübhem
Bir tefekkürde köklenir yerine;
Nek kadar etse i'tilâ cebhem
Ermiyor âsitân-ı dergehine...

Bilmem hangisi gîrânterdir
Iztırabımla iştibâhımdan...
Lâyıkım rahm u afve ey kadir
elemim az degil günahımdan....

Cenab Şahabeddin