Benim Kalbim
Bir civân bir siyah meşcerenin
En karanlık yerinde yatmıştı;
Başını bir garib şebperenin
Zıll-ı şebrengine uzatmıştı
Nevhalar, giryeler, şikâyetler
Ona olmuştu câme-hâb-ı-huzûr.
Bir müebbed şeb-i siyehpeyker
Onu etmişti sergirân-ı fütûr!
Gönlü aglardı gülse çeşmânı;
Gözüne yaş gelirdi güldükçe;
İncinirdi hayâl-i giryânı
Gözünün yaşları döküldükçe.
Rûy-ı zerdindeki uçukluktan
Müteşâhî olurdu berg-i hazân.
Leb-i zârındaki donukluktan
Lâl ü hayrân kalırdı hep mürgân!
Sînesinde halîde bir hançer
Sallanırdı tenefüüs ettikçe;
Rahm ile titreşirdi hâk ü hacer
Onun enfâsını işittikçe!
«Kimdir âyâ bu haste-i mugber?»
Diye ettim semâyı isticvâb
Eyledi bir perî-i zerrînper
Âsmandan şu yolda bast-ı cevâb
Gördügün dilşikeste-i takdîr
Bil, senin kalb-i nâ-ümîdindir;
Öyle takdîr eder ki rabb-ı kadir
Ebedî hastadır dil-i şâir!