Zer-rişte

by Tevfik Fikret

“	"Yaz aşkına dâir" dediniz... işte: Çocukken Gayet afacan bir kedi sevdim ki elimden Bir lâhza bırakmazdım; uyurken kucağımda Ruhumdaki şefkat Hep üstüne titrer; gece ba’zan yatağımda Birlikte uyurduk. Bırakıp mektebe gitsem Dil-tengî-yi hasret Mutlak beni dikkatsiz eder, “Hey koca sersem!" Tevbîhi tokatlarla gürülderdi başımda. Ben, âşık-ı şeydâ, Her kahre tahammülle severdim... o yaşımda Sevmekti te’sîr ü teselliyi bilirdim. Herkes gibi; hattâ Ba'zan da sebebsizce olurdum müteellim... Zer-rişte, bu ismiydi onun, sanki haber-dâr Mahfî kederimden, Yaltaklanır, atlar, sürünür, okşatır, okşar, Tatyîbime elbette o gün çâre bulurdu; Lâkin üzerimden En şübheli bir meylini görsem inanırdım, “Sâyemde bu neş'en!” demek ister gibi mağrûr; Mağrûr ü muhakkir Başlardı vefâsızlığa; ben âciz ü meshûr, Her türlü huzûzâtına, her keyfine tâbi’; Ba’zan mütehayyir, Ba'zan mütehakkim; yine âciz, yine kaani’; En şübheli bir meylini görsem inanırdım. Bî-çâreliğimden Hep tırmalanır, tırmalanır, tırmalanırdm!. “Yaz, aşkına dâir" dediniz... işte misâli: Sevdiklerimin ben Hepsinde bu tırnakları, hepsinde bu hâli, Hepsinde bu hırçın kedi sîmâsını gördüm... Bir ömr-i cahîmin bütün ezvâkını sürdüm!	”