Masanın başında bir müddet hiç konuşmadan oturduk. Sükûtu ilk bozan o oldu:
“Nasıl? Çirkince'yi gördünüz mü?”
“Evet, gördüm!”
Bu sözlerin ağzımdan bir küfür gibi çıktığını fark ettim, adamcağızı kırmış olmayayım, diye yüzüne baktım. Bana, “Kendiniz görüp hükmünüzü veriniz” dediği zamanki gibi garip bir gülümseyişi vardı. Ağır ağır doğruldu:
“Bendenize müsaade... Yaş ilerledi, uyku bastırıveriyor. Kahveci de ışıkları söndürdü. Bundan istiskal* çıkar... Mamafih siz yolcusunuz, tren vaktine kadar beklersiniz, zaten bir şey kalmadı.”
Gitmek üzereyken durdu, tekrar bana döndü.
“Müsaade buyurursanız” dedi, “zatıâlinizi haddim olmayarak bir hususta tenvir** edeyim. Teşrif buyurduğunuz köye hâlâ Çirkince diyorsunuz. Halbuki orası artık Çirkince tesmiye*** edilmiyor. Kaza kaymakamı ile parti erkân-ı devr-i cumhuriyette böyle güzel bir vatan köşesinin adını Çirkince olarak bırakmayı muvafık bulmadılar, Dahiliye Vekâleti'ne müracaat ederek degiştirttiler. Şimdi oranın ismi Şirince'dir... Ya... Şirince...”
Tekrar arkasını döndü, beni, bütün lambaları sönmüş olan istasyonda tek başıma bırakarak, bastonunu sürüye sürüye uzaklaştı.
1947
- Hoşlanmadığını soğukça anlatma, yüz vermeme.
- Aydınlatma
- Adlandırma.
- Aydınlatma
