PANDEMİ DÖNEMİNDE ÖĞRETMEN OLMAK 20
sıcaklığı hissetmesi ile ilk zamanlar köydekilere “Sizin köyü ve okulu Türkiye’nin her yerine tanıtacağım.” diye verdiğim sözü kısmen yerine getirmenin gururunu yaşadım.
Çocukların eğitimden kopmaması için her gün “başka ne yapabilirim” düşünceleriyle boğuşuyordum. Evet, süreci çok iyi yönetmiştim ama yetmezdi, biliyordum. Bu kadar uzun bir ayrılık, çocukları eğitimden kısmen uzaklaştıracak ve okuldaki şen şakrak hallerimiz zamanla unutulacaktı. Aklımda bazı çalışmalar vardı ama gücümü aşıyordu. Okulumuzun içi çok güzeldi, rengârenkti; lâkin dışı klasik bir köy okuluydu. Bahar yağmurlarının etkisiyle çatımız sızdırmaya başlamıştı. Bahçe duvarımız olmadığı için bahçe düzenlemesini istediğim gibi yapamıyordum ve yıllardır içimde ukde kalmıştı. Yeşillendirme çalışmalarım her sene oluyor ama bir hafta sürüyor ve hayvanlar hepsini yiyip büyümelerine engel oluyordu. Öyle bir şey yapmalıydım ki köyün her yerinden görünen bu okul, çocuklara çok cazip gelsin ve çocuklarım okulun açılmasını dört gözle beklesinler. Okulun dışını rengârenk boyamayı düşünüp işe koyuldum. Ben elimden geleni yapmaya başladığım anda bir de baktım ki elimin üstünde başka eller var ve bana güç veriyorlar. Şu an bu satırları yazarken saat sabaha karşı 03.00 ve ben bir saat önce okuldan geldim. Okulumuzun dış boyası, çatı onarımı bitti. Çatıyı onarmak ve duvarları boyamak için okula giderken köyümüzden zamanında ilçe merkezine göçmüş bir kişiyle daha tanıştım ve şaşırdı bu saatte ne işim var okulda diye. Durumu anlattım, çok duygulandı, “Ben de bir şey yapmak isterim gücüm dâhilinde.” dedi. Evet, artık duvarımız da olacaktı. İçim içime sığmıyordu. Ben bu kadar mutlu olduysam çocuklarım havalara uçacaktı. Hemen köye gittim; ihtiyar heyetimiz ve velilerimle durumu paylaştım. Köyün hepsi, malzeme gelmesi durumunda duvar çalışmasına seve seve geleceklerini söylediler ve dört gece boyunca sosyal mesafemizi koruyarak bahçe duvarı etrafında tüm köy birleşti. Bu benim için gurur verici bir olaydı. Birbiriyle konuşmayan, belki de birbirinden hiç hazzetmeyen velilerim bile eğitim için birleşmişti. Artık duvarımız var. Küçük dokunuşlarla duvarımızın üstüne tel örgü çekip bir dış kapı da takacağız, ondan sonra değmeyin keyfimize. Köy öğretmeniyseniz çoğu kişi için bir anlam ifade etmeyen küçük bir duvardan büyük mutluluklar çıkarabilirsiniz. Küçük bir kutu boyanın ardına binlerce hayal sığdırabilirsiniz. Bugün bu köy, gece yarılarına kadar dost düşman hep beraber bu eğitim duvarı için birleşiyorsa bu köylülerin çocukları dünyayı neden birleştiremesin ki?
