29
geleni yaptılar. Ablam beni her üzgün gördüğünde benim sevdiğim kurabiyeyi pişirmekten asla bıkmadı; annem beni eğlendirmek için evin içinde saklambaç oynamaktan asla geri durmadı, babam ise ders notlarını çıktı alabilmem için ofisindeki yazıcıyı söküp eve getirmekten erinmedi. Gelin görün ki her lastik belli bir yere kadar esneyebiliyor. 28 Haziran Pazar günü öğleden sonra sınavın ikinci oturumundan çıktım ve eve geldik. Bir saat sonra herkes herkese bağırmaya başlamıştı. Bu katarsis durumundan ancak akşam saatlerinde sıyrıldık ve yataklarımıza girerken iyi geceler öpücükleri yeniden havada uçuşmaya başlamıştı. Karantinada duygusal iniş çıkışlar yaşasak da yine de biz bizeydik. Biz bir aileydik. Pandemi aile bağlarını güçlendirmişti.
Ben koronadan önce de çoğu kimseye göre aşırı titiz bir bireydim. Pandemi döneminin başında bu iş tabii ki arşa çıktı. Korkuyordum, endişeleniyordum. Bu konuda tecrübesiz ve bilgisizdim çünkü. Sonraları tüm dünya ile birlikte ben de ne olduğunu öğrenmeye, yavaş yavaş durumu idrak edip kabullenmeye başlamıştım. El nasıl yıkanmalıydı? Virüs neydi ve virüsten nasıl korunulurdu? Kıyafetlerimizi kaç derecede yıkamak gerekirdi? Kolonya içmek işe yarar mıydı? Pandemi hayatın yeni bir yüzünü görmemizi sağlamış, hepimizi bu alanda eğitmişti.
Pandemi başlangıcında bir biyoloji öğretmenimiz fikirlerini şöyle açıklamıştı: “Çocuklar biz insanız. İnsanlar hayvandır. Hayvanlar hayatta kalma içgüdüsü ile çevreye adapte olurlar. Hiç merak etmeyin, siz de bu duruma ayak uydurur, karantinaya, uzaktan eğitime ve bu korku ile yaşamaya hemen alışırsınız.” İlk duyduğumda biraz uçarı hatta komik bulduğumu itiraf etmeliyim. Ne kadar doğru olduğunu ise birkaç hafta içinde yaşayarak öğrendim. “Yeni normal” diye bir terim türedi. Artık karşı tarafa iki adım mesafede durmamak kınanıyor; derse giriyorum deyip bilgisayarın başına oturmak gayet doğal karşılanıyordu. Pandemi bize ne kadar kısa sürede değişebileceğimizi gösterdi.
Söylediklerimi toparlamak gerekirse, nasıl başladığını dün gibi hatırladığım bu süreç, yaşamın her alanını derinden etkiledi. Uzaktan eğitim ile öğretmenler ve öğrenciler birçok ilki beraber deneyimlediler. Hayatımızdaki bazı şeylerin önem sırası değişti ve bu değişime ayak uydurmak zorunda kaldık. Sağlık, hijyen ve insan ilişkileri her zamankinden mühim duruma geldi. Bu süreç ne zaman sona erecek kimse bilmiyor ancak bildiğimiz bir şey var; davetsiz gelen korona hayatımızda ve hayat öyle yâ da böyle devam ediyor.
