Ol cûy-ı hoş revâna düşer 'aks-i ahterân;
Ol cûy-ı girye-rize iner zulmet-i leyâl
Bir gün zılâl-bahş olur eşcâr-ı pür zilâl,
Ferdâsı berg-i mürde döker mevsîm-i hazân
Virmekte her dakika ona başka bir kelâl
Ol cûda gösterir eser-i mekrini zamân
Ol cûya sanki matmah-ı 'ayn olmuş âsmân
Ol cûda âsmâna bir âyine-i melâl
Mahdûd rehgüzârı dikenlerle serbeser
Eşvâk-ı rehgüzârına ragmen akar, gider;
Pür-hûn u yâre mansıbına eyler ittisâl;
Mansıbda muntazırdı ona bir yemn-i keder!
Ey rûh-ı pür ümidim, ey âşub-ı pür hayâl
Bir şa'irin hayâlidir o cû-yı bî meâl!
Ey zulemât, ey zulemât-ı leyâl
Ey ser-i bâlin-i siyâh-ı hayâl
Derdimi at kar'ı siyeh-fâmına!
Ruhumı al sadr-ı dilârâmına!
Dinse revâdır dil-i ehl-i melâl
Ey şebi tarîk, senin nâmına!
Sende bulur tesliyet ehl-i kelâl
Derdini mezceyleyip âlâmına!
Derdimini âsârıdır ey gülbeden
Zulmet-i yeldâyı güzel gösteren
Dîde-i hasretkeş-i giryânıma!
Derdin ile yâreledin rûhumı;
Bârî gelip bir gececik yanıma!
Zülfün ile sar dil-i mecrûhumu!
