Sayfa:Kürk Mantolu Madonna.djvu/80

80

KÜRK MANTOLU MADONNA

  «Elleriniz nekadar soğuktu!» dedim.
  Tereddütsüz cevap verdi:
  «Isıtın!» Ve her ikisini birden uzattı.
  Yüzüne baktım. Gözleri hâkim ve iradeli idi. İlk de­fa konuştuğu bir adama ellerini terketmekte hiçbir fev­kalâdelik bulmuyor gibiydi. Acaba?.. Hep ayni münase­betsiz ihtimaller aklıma geliyordu. Bir şeyler söyliyerek bunları kafamdan uzaklaştırmak için:
  «Sizi sergide tanıyamamakta bir parça da mazurdum!» dedim. «O kadar neşeli, hattâ alaycı idiniz ki... Sonra, nasıl söyliyeyim, her haliniz tablodakinin aksine idi... Saçlarınız kısa... Eteğiniz de kısa ve elbiseniz dara­cıktı... Âdeta koşar gibi, hoplar gibi yürüyordunuz... Si­zi, münekkitlerin «Madonna» dedikleri o ağırbaşlı, dü­şünceli, hattâ biraz da kederli tabloya benzetmek herhal­de güç bir şeydi... Ama hayret ediyorum... Demek çok dalgınmışım!»
  «Evet, çok... Sizi sergiye ilk geldiğiniz günden beri hatırlıyorum . Canınız sıkılmış gibi dolaşırken birdenbire benim portremin önünde durdunuz... Öyle garip bir dik­katle bakmıya başladınız ki, gelip geçenlerin bile tuha­fına gitti. Ben de ilk anda resmi bir tanıdığınıza ben­zettiğinizi zannetmiştim. Sonra her gün gelmiye başladınız... Kolayca anlıyabileceğiniz bir meraka düştüm. Bir­kaç kere yanınıza sokularak tabloyu sizinle beraber, âde­ta başbaşa seyrettim. Siz hiçbir şeyin farkında değildiniz, gözlerinizi arasıra, rahatınızı bozan bu seyirciye çevirdi­ğiniz halde tanımıyordunuz. Bu dalgınlığınızda garip bir cazibe vardı... Söylediğim gibi merak da ediyordum... Nihayet yanınıza sokulup konuşmıya karar verdim. Diğer ressam arkadaşlar da sizi merak ediyorlardı... Onlar da ısrar ettiler... Fakat keşki yapmasaydım... Sizi tamamen kaybettik... Bir daha sergiye gelmediniz!»
  «Benimle eğleneceklerini zannetmiştim!» dedim. Fa-