Sayfa:Kürk Mantolu Madonna.djvu/73

73

KÜRK MANTOLU MADONNA

dum. Hiç birinde tek veya çift olarak oturan ve dansa çıkmıyan kimse yoktu.
  Tekrar üzüntülü bir tereddüde düştüm. Acaba bu ak­şam da yanlış mı görmüştüm? Öyle bir kürkü Berlinde yalnız bir kadın giymiyordu ya? Zaten yüzünü de görme­miştim. Bir akşam evvel sarhoş halimde, alaycı bir tebes­sümle bana gözlerini diken bir kadını yürüyüşünden tanı­mama imkân var mıydı? Bakalım dün akşam onu sahiden görmüş müydüm? Yoksa her şey, bu sabahtan beri tefsir ettiğim gibi bir hayalden mi ibaretti? Kendimden korkmıya başladım. Bana ne oluyordu? Bir tablonun bu kadar tesiri altında kalmak... Sonra oradaki kadının gece vakti karşıma çıktığını zannetmek, sonra ayak seslerine ve kür­küne göre hüküm vererek rasgele bir kadının peşine düşmek... Hemen çıkıp gitmekten ve kendimi sıkı bir kon­trol altına almaktan başka çare yoktu.
  Salon birdenbire karardı. Yalnız orkestranın bulundu­ğu yerde hafif bir ışık vardı. Dans edilen yer boşalmıştı. Biraz sonra ağır bir müzik başladı. Sazların arkasından doğru ince bir keman sesi duyuldu. Ses yavaş yavaş yak­laşıyordu. Beyaz ve çok dekolte bir tuvalet giymiş olan genç bir kadın, keman çalmakta devam ederek, aşağıya indi. Gayet alçak, fakat erkek sesine yakın bir alto ile o zamanın modası olan şarkılardan birini söylemiye baş­ladı. Bir projektör, yerde yumurta şeklinde bir daire çi­zerek, sanatkârı aydınlatıyordu.
  Derhal tanıdım. Artık bütün tereddütlerim, bin bir türlü mânâsız tahminlerim uçup gitmişti. İçimi tekrar bir burkulma sardı. Onun burada, etrafına bu kadar yalandan tebessümler saçmıya, bu kadar istemeden şuh cilveler yapmıya mecbur kalarak çalışması bana pek hazin geldi.
  Resimde gördüğüm kadını her vaziyette, hattâ kucak­tan kucağa dolaşırken tasavvur etmek mümkündü. Fakat onu böyle göreceğimi aklıma getiremezdim. Bu halinde,