Sayfa:Kürk Mantolu Madonna.djvu/30

30

Kürk Mantolu Madonna

cuttu. Babasına karşı arsızlığını hakaret derecesine getirmiye çalışan kardeşi Nurteni azarlayışında bazan hakikî bir infial seziliyor, sofrada veya odada Raif Efendiden pek istihfafla bahsedildiği sıralarda hızla kapıyı vurup çıktı­ğı oluyordu. Fakat bu haller, içinde saklanıp kalmış olan insanlığın arasıra nefes almak için yaptığı hamlelerden ibaretti ve muhitinin senelerce sabırlı bir çalışma ile vücu­da getirdiği sahte şahsiyet, asıl hüviyetinin baş kaldırmasına meydan vermiyecek kadar kuvvetliydi.
  Fakat, belki de gençliğimin verdiği bir tahammülsüzlükle, Raif Efendinin bu âdeta korkunç sessizliğine kızıyordum. Şirkette olsun, evde olsun, kendisine ruhan ta­mamen yabancı insanların onu adamdan saymamalarını hoş görmekle kalmıyor, bunda âdeta bir nevi isabet de bu­luyordu. Gerçi etrafları tarafından anlaşılmıyan, hakların­da daima yanlış hükümler verilen insanların zamanla bu yalnızlıklarından bir gurur ve acı bir zevk duymıya baş­ladıklarını biliyordum, fakat hiçbir zaman etrafın bu ha­reketini haklı bulacaklarını tasavvur edemiyordum.
  Birçok vesilelerle, onun hisleri kütleşmiş bir adam ol­madığını farketmiştim. Hattâ bunun aksine olarak çok alıngan, gayet ince görüşlü ve dikkatli idi. Yalnız önüne bakar gibi duran gözlerinden hiç bir şey kaçmıyordu. Bir gün bana getirilecek kahve için kızlarının dışarıda birbirleriyle yavaş sesle: «Sen pişir!» diye münakaşa ettik­lerini duymuş, hiç sesini çıkarmamış, fakat on gün son­ra ikinci bir defa evlerine gidişimde hemen dışarı sesle­nerek:
  «Kahve pişirmeyin, içmiyor!» demişti.
  Kendisine ağır gelen bir hâdisenin tekrarını görme­mek için yaptığı bu harekette beni kendisine mahrem etmiş olması, ona daha çok bağlanmama sebeboldu.
  Hâlâ daha bir şey konuşmamıştık. Fakat artık buna hayret etmiyordum. Onun sessiz sadasız yaşayışı, taham­mül edişi, insanların zâflarına merhametle ve edepsiz-