Sayfa:Kürk Mantolu Madonna.djvu/111

111

Kürk Mantolu Madonna

  «Of! O kadar çok teşekkür ediyorsunuz ki!»
  «Biz şarklılar çok kibar insanlarızdır... Ne düşünüyor­dum biliyor musunuz? O adam sizi öptü ve ben hiç kıskanmadım?»
  «Sahi mi?»
  «Ve niçin kıskanmadığımı merak ediyorum!»
  Uzun uzun bakıştık. İtimatla, birbirimizi arıya arıya bakıştık.
  «Bana biraz da kendinizden bahsetsenize!» dedi.
  Peki makamında başımı salladım. Ona birçok şey­ler söylemeği gündüzden tasarlamıştım. Fakat bunların hiç biri aklıma gelmiyor, kafamdan yepyeni şeyler geçi­yordu. Nihayet karar verdim ve rasgele konuşmıya başladım. Muayyen bir şey anlatmıyor, çocukluğumdan as­kerliğimden, okuduğum kitaplardan, kurduğum hayaller­den, komşumuz Fahriyeden ve tanıdığım eşkıyalardan bahsediyordum. Şimdiye kadar kendime bile söylemek­ten çekindiğim taraflarım, hiç bana haber vermeden, sak­landıkları yerlerden çıkıyorlar ve ortaya dökülüyorlardı. Bir insana ilk defa kendimden bahsettiğim için bütün çıplaklığımla, hiç bir şeyi örtbas etmeden görünmek isti­yordum. Ona yalan söylememek, kendimi tahrif etme­mek, hiç bir şeyi değiştirmemek için o kadar gayret sarfediyor, hattâ bu gayrette bazan ileri giderek kendi aley­himdeki noktaları o kadar tebarüz ettiriyordum ki, bu su­retle gene hakikatten ayrılmış oluyordum.
  Hâtıralar ve uzun zaman zaptedilmiş hisler, daima susturulmuş heyecanlar bir sel gibi, gitgide büyüyerek, kabararak, hızlanarak dışarı akıyordu. Onun nasıl bir dik­katle beni dinlediğini, gözlerini nasıl, söz haline getiremediğim taraflarımı da anlamak ister gibi yüzümde gezdirdiğini gördükçe büsbütün açılıyordum. Bazan tasdik eder gibi ağır ağır başını sallıyor, bazan hayret eder gibi ağzını hafifçe açıyordu. Heyecanlandığım zamanlar ya­-