kalkubanı yerinde duran kazan koñur atuñ beline binen kazan ıglayuban kara tagum yıkan kazan gölgelüce kaba agacum kesen kazan bıçak alup kanadlarum kıran kazan yaluñuz oglum uruza kıyan kazan at üstinde eglenmeyüp yortan kazan senüñ bilüñ ölmiş üzengüye dirmeyen dizüñ ölmiş han kızı helaluñı tanımayan gözüñ ölmiş buñalmışsın saña noldı kazan demiş bunlar bunda bu yañada oguz begleri eşitdiler kim kazan begüñ kafirde tutsak olmış kazan ardınca getmiş begler dahı kazanuñ ardına düşdi bu mahalde gelüp bir bir yetişdi görelüm hânum kimler yetdi
kara dere agzında kadir veren kara boga derisinden beşiginüñ yabugı olan acıgı dutanda kara taşı kül eyleyen kara bıyıgın yedi yerde eñsesinde dügen kazan begüñ kardaşı kara göne çapar yetdi çal kılıcuñ kardaş kazan yetdüm dedi anuñ demür kapı dervendin tepüp yıkan altmış dutam ala gönderinüñ ucında er bögürden kıyan selcük oglı delü dundar çapar yetdi çal kılıcuñ agam kazan yetdüm dedi anuñ ardınca benüm hânum hamidilen mardin kalasın tepüp alan demür yaylı kapçak melike kan kusduran oguzuñ ak sakallu kocaları görende ol yigidi tahsinleyen al mahmudi şalvarlu atı bahri hotazlı kara göne oglı
