Bu sayfa istinsah edilmedi
Benim Kalbim
Bir civân bir siyah meşcerenin
En karanlık yerinde yatmıştı;
Başını bir garib şebperenin
Zıll-ı şebrengine uzatmıştı
Nevhalar, giryeler, şikâyetler
Ona olmuştu câme-hâb-ı-huzûr.
Bir müebbed şeb-i siyehpeyker
Onu etmişti sergirân-ı fütûr!
Gönlü aglardı gülse çeşmânı;
Gözüne yaş gelirdi güldükçe;
İncinirdi hayâl-i giryânı
Gözünün yaşları döküldükçe.
Rûy-ı zerdindeki uçukluktan
Müteşâhî olurdu berg-i hazân.
Leb-i zârındaki donukluktan
Lâl ü hayrân kalırdı hep mürgân!
