rın resmî raporları ve başkumandanın hükûmete ve millete beyanatı hepsi yalandı. Felâketi görenler de korku ve riyakârlıktan yalan söylüyorlar ve nihayet susuyorlardı. Hastalığını gizleyen budalalar gibi olmuştuk. Beynimizin üstüne kadar uzanan yalın kılınçları görmemek için yukarıya bakmıyorduk. Ben şahsıma zaferden zafere koşan ordu mensubu sıfatiyle sıkıntıda değildim; fakat daha seferberlik hesaplarını yapıp Enver Paşaya verdiğimi, Çanakkale ve İzmir debarkmanlariyle aramızda büyük bir mesafe kalmadığını, inhilâl edebilecek olan cenup cephelerimizden de gelecek tehlikelerle daha on sene evvel haykırdığım Anadolumuzun, biricik vatanımızın da istilâlar altında kalarak istiklâlimizin tehlikeye düşeceğinden endişeye başladım. 20 Temmuz 918 de karargâhı umumi istihbarat şubesi müdürü Seyfi beye[1] aşağıdaki mektubu yazdım. Bunu arkadaşlarıma, Enver Paşa da okuyacaktı:
- ↑ Seyfi Paşa,
