rıyor, birtakım kadınlar da çadırlardan biraz ötede akan ince bir suyun başında çamaşır yıkıyorlardı.
Bereket ki, köyden inerken yanıma bir köy delikanlısı almıştım. Yoksa bu kadar çingeneye ben tek başıma zor meram anlatabilirdim.
Biz daha çadırların yanına varmadan, belki otuzdan fazla çocuk, çevremizi kuşattılar, o mahut nağmeleri ile benden para istemeğe başladılar. Fakat, içerilerden ileri gelen ağaları beni böyle koltuğumda şık bir keman kutusu, yanımda da bir Vidos köylü delikanlı ile görünce hemen bu arsız şoparları dağıtıyorlar ve sağdan, soldan iki elleri ile birden, beni selâmlayarak:
— Oş geldiniz, oş geldiniz!... -diye bana iltifatlar yağdırıyorlardı.
Önüne oturduğumuz bir kalpazan çadırının etrafı iki dakikanın içinde çingenelerin bütün hatırı sayılanları ile doldu. Ne yalan söyleyeyim ben, gözlerimle etrafta, Topçulardan kaçan o çocuklu, içli dul kadını arıyordum. Arıyordum ama, o kadar çok çingenenin arasında bizim Karmen âşığını bulmak şimdi pösteki saymaktan daha güçtü. Fakat, ben bu kadını niçin arıyordum, onun nesine bu kadar tamah ediyordum? Benim, onu aradığım, yahut benim onda aradığım şu idi: Onun Karmeni sevmesi ve az aydınlık, çok durgun bir yaz gecesinde çadırından fırlayıp bir saatlik yerde çalınan Karmeni hazin hazin dinlemesi ve sonra da bize, çadırının içinden yanık bir çingene ninnisi dinletmesi...
Ben sanıyordum ki, sonradan içli ve dertli bir
kadın olduğunu öğrendiğim bu dul çingene kadın
