çingeneler için hayli malumat verdi. Bir zamanlar, İstanbul çalgıcılarının en iyilerinin bu göçebelerin arasından çıkmış olduğunu, gel gelelim, çalgıcılık, musikicilik işinin, sonradan yavaş yavaş Sulukule'deki, Kasımpaşa'daki, Üsküdar'da Selâmsız'daki, ve hele Ayvansaray'daki yerlilere geçmiş olduğunu anlattı. Bu arada, bir zamanlar İstanbul'un en namlı zurnacısı Vidos'lu Yakomi ile gene İstanbul'un en gözde Hıristiyan kemençecilerinden, utçularından, lâvtacılarından ve bestekârlarından birkaçının da Vidos'lu zurnacı Yakomi'nin cinsinden ve hemşerilerinden olduğunu söyledi.
Daha sonra beni, yakında kurulacak olan Litroz panayırına davet etti:
— Al arkadaşlarını, bu panayıra gel de burada o gün ve o gece çingene çalgıcılarının çeşidini dinle, çeşidini!... —dedi.
Vidos da hoş yer ama, Litroz daha başka idi.
Vidos'un içinden geçerken, birkaç köylü çocuk,
koltuğumdaki kemanı görünce peşime takıldılar,
beni para ile keman çalan biri, belki de şık bir çingene sanarak peşimsıra şöyle konuşmaya başladılar:
— Düğün var galiba bir yerde bu gece?...
— Soralım çalgıcının kendisine... nerede imiş düğün, bakalım?...
— Düğün olsa ulan, yalnız bir tek kemancı mı gelir; hani bunun utçusu, tefçisi, çengileri
nerede?
