belki Kâğıthane'de, belki Göksu'da, belki de Kurbağalıdere'nin kenarında ve belki de hayalinde şarkı söyletip zurna çaldırmış!...
Vakıâ pek eskiden yollarda, mahalle aralarında, seyir yerlerinde oba çingenelerinden de arasıra, tek tük çalgı çalan, türkü söyleyen ve göbek atanlar vardı, vardı ama onlar pek de devede kulaktı ve öz çalgıcı, öz şarkıcı İstanbul çingenelerinin yanında, berikilerin adları bile okunmazdı.
İstanbul'un öz çalgıcı ve şarkıcı çingene kız ve kadınları ise şalvar, yeldirme, entari; erkekleri de ötekilerin erkekleri gibi potur değil; ceket, pantolon giyerlerdi. Sonra bu iki çeşit kıptilerin yaşayışları, geçinişleri, dilleri, şiveleri arasında pek çok farklar vardı. Birinciler hemen daima göçebe olarak kırlarda, bayırlarda, ormanlarda, çayırlarda, su başlarında, harman yerlerinde yaşadıkları için Haşim'in: «İnsanın tabiata en yakın kalan tunç yüzlü, fağfur dişli güzel bir cinsi ve bizzat bahar» dediği çingeneler, bunlar olacak.. ve işte ben de yazıma önce bunlardan başlıyorum...
O. C. K.
