gördün ama, gir içeriye, Feridun ağabeyle de hesabını temizle, öyle git!...
— Tornavida -dedim-, kendine gel! Burada elâlemin içinde böyle şey olur mu? Feridun Beyin benimle görülecek hesabı varsa, gelsin dışarıya, kendisiyle görüşelim !
Ve yürüdüm... Birkaç adım attım atmadım, baktım, Feridun peşimden yetişti ve yakamdan çekerek,
— Ulan -dedi-, kıtipiyoz züppe! Yoksa sen, canına mı susadın?...
— Hayrola azizim, ben size ne yaptım?
— Daha ne yaptım, diyor, hergele oğlu hergele! Ne yapacaksın? Emine'yi çarşafa sokup evine alırsın ha!
— Haaa... Bak azizim, bak kardeşim, o mesele...
Lafım ağzımda kaldı, suratıma şiddetli bir tokat indi. Ben, kendimi müdafaa edeyim diye arkamı oradaki bir kahvenin parmaklığına vereyim derken, bu sefer arka taraftan enseme bir yumruk indi.
Ben,
— Ay, anam!... -deyinceye kadar, baktım, yüzüme, gözüme, enseme, belime yumrukların, tekmelerin biri inip biri kalkıyordu.
Karanlık olduğu için orası biraz tenhaca idi. Bir iki gelip geçen, sade uzaktan bize bakıyor, kimse yanımıza sokulmuyordu. Feridun'un, kasıklarıma doğru indirdiği son bir tekme üzerine can havliyle onun gırtlağına atıldım. Fakat rahmetli katır, benden atik davrandı, koynundan pırıl pırıl parlayan bir şey çıkardı. Pek az kalmıştı ki beni bıçakla yere serecekti. Bu sefer, nasılsa oradaki
