Türkçe: Tıbbın ayrılmaz bir parçası olan eczacılığın tarihsel gelişiminde ortaçağ dönemi önemli bir zaman dilimini kapsar. Ortaçağın başlamasıyla birlikte Avrupa’da manastır çevresinde şekillenmeye başlayan eczacılık faaliyetleri uzun bir süre din ve şifacıların faaliyet alanı olmuştur. Ancak on ikinci yüzyılla birlikte “Manastır Tıbbı” devrinin resmen bitmesi, din adamlarının hekimlik ve eczacılık yapma usulünü yavaş yavaş terk etmeleri eczacılığın da kaderini derinden etkilemiştir. Zira bu gelişmeler üzerine Avrupa’da 13. yüzyılla birlikte “Apothicaire” denilen bir esnaf grubu güç kazanmaya başlamıştır. Bu esnaflar ilaç yapımında kullanılan drogları satmanın yanında reçeteler de hazırlamışlardır. Ardından II. Frederick’in eczacılığı ayrı bir alan olarak tanımlayan yasaları ve Fransa’da çıkarılan regülasyonlar Avrupa’da eczacılığı ayrı bir alan olarak tanımlanmasını sağlamıştır. On üç ve on dördüncü yüzyıllarda ise Avrupa genelinde halk ve özel eczanelerin açılması ve bunların lonca teşkilatlanmalarına bağlanmaları ise artık yeni bir süreci başlatmıştır. Ortaçağın son döneminde doktorların eczacılarla başlayan yakın işbirliği içinde Avrupa eczaneleri hizmet vermeye başlamıştır. Avrupa'da bu süreçle birlikte kurulmaya başlayan yeni eczacılık fakülteleriyle de günümüzdeki modern eczacılığın temelleri atılmıştır. Bu çalışmada, Avrupa eczacılığının gelişiminde önemli bir zaman dilimi olan ortaçağda yaşanan gelişmeler ve yenilikler açıklanmaya çalışılmaktadır.