Bir Hicrân-ı Muvakkatten Sonra

by Tevfik Fikret

“	Sâkin, soruyordun bana : "Giryân ne demektir?" "Giryân... onu geç, anlamadım ben de!" diyordum; İnkâr ediyordum. Dalgın, soruyordum sana : "Hicrân ne demektir?" "Hicrân... onu hiç bilmiyorum işte!" diyordun; Isrâr ediyordun.   İnkâr ile, ibhâm ile ma’nâ-yı hayâtı Sevdâmızı bir vâha-yı gaflette yaşattık; Bâzîçe-yi âmâl ederek hep sademâtı Bir mehd-i serâbîde çocuklar gibi yattık...   Yattık, uyuduk, sevdik, inandık, oyalandık; Ufkun o derin sîne-yi sâfındaki lerziş Her gün bizi şefkatle kucaklardı; karanlık Bir zâir-i mechûl idi... Hep nûr' ü nevâziş.   Çâk etti, biz etbâk-ı tahayyülde uçarken, Bir sadme-yi hâliyle hakikat bu zılâli; Öğretti hayât en acı bir ders ile birden En giryeli hicrânı... bütün hüzn-i leyâli.   Artık soramam ben sana: "Giryân ne demektir?" "Giryân... onu geç, anlatamam ben." diyemezsin; Isrâr edemezsin; Artık soramazsın bana: "Hicrân ne demektir?" Hicran mı, evet; âh onu inkâr edebilsem, "Bilmem!." diyebilsem...	”