Sayfa:Kürk Mantolu Madonna.djvu/32

32

KÜRK MANTOLU MADONNA

  «Ateşi var. Bu sefer sancıdan da bahsediyor!» Sonra, şikâyet eden bir sesle ilâve etti: «Ah oğlum, kendine de hiç dikkat etmiyor... Çocuk değil ki... Ortada hiçbir şey yokken birden nevri dönüyor... Ne oluyor bilmem... Otu­rup insanla iki lâf etmez ki... Başını alıp gidiyor... Sonra da işte böyle yatağa seriliveriyor...»
  Bu sırada yandaki odadan Raif Efendinin sesi işitil­di. Kadın çabucak oraya koştu. Ben hayret içinde kaldım. Sıhhatine bu kadar dikkat eden, yün fanilâlar, atkı­lar içinde kendini nasıl muhafaza edeceğini bilmiyen bu adamın her hangi bir ihtiyatsızlıkta bulunacağına ihtimal verilebilir miydi?
  Mihriye hanım tekrar gelerek:
  «Kapı çalınca uyanmış. Buyurun!» dedi.
  Raif Efendinin halini bu sefer biraz düşkün buldum. Benzi pek sarı, nefesi pek süratli idi. Her zamanki ço­cukça tebessümü bana daha ziyade yüzün adalelerini yoran bir sırıtma gibi geldi. Gözleri de, camların altında, da­ha derine kaçmışa benziyordu.
  «Ne oldunuz gene Raif Bey, geçmiş olsun!» dedim.
  «Teşekkür ederim!»
  Sesinde hafif bir kısıklık vardı. Öksürdüğü zaman göğsü adamakıllı sarsılıyor ve hırıldıyordu.
  Merakımı çabucak gidermek için sordum:
  «Kendinizi nasıl üşüttünüz? Her halde soğukalgınlığı olacak!...»
  Uzun müddet yatağının beyaz örtüsüne bakarak dur­du. Çocuklariyle karısının beyaz karyolaları arasına sıkış­mış duran küçük bir demir soba, odayı fazla sıcak yap­mıştı. Buna rağmen karşımdaki üşür görünüyordu. Yor­ganını boğazına kadar çekerek:
  «Evet, soğuk aldım galiba!» dedi. «Dün akşam yemek­ten sonra biraz dışarı çıkmıştım...»
  «Bir yere mi gittiniz?»