ANTİGONE - Ölüm diyarında da böyle bir kaide olduğunu bana kim söyliyebilir?
KREON - Düşmanımız bizim için hiçbir zaman, hattâ ölümünden sonra bile, dost değildir.
ANTİGONE - Ben dünyaya, kin değil, sevgi paylaşmaya geldim.
KREON - İkisini de sevmek istiyorsan, onların yanına gidersin; ben sağ kaldıkça bir kadının hükmü altına girmem.
(İki hizmetkâr İsmene'yi getirirler.)
KORO BAŞI - Bakın, İsmene kapıdan çıkıyor, kızkardeşi için sevgi yaşları döküyor. Alnını saran siyah bir bulut al yüzünü değiştirmiş; sevimli yanakları ıslanmış.
KREON - Ah yılan ah! Kendi evimde sessizce dolaşıp kanımı emdiniz. Bilmiyerek tacımın tahtımın iki melûn düşmanını beslemişim. Gel buraya! Bu işteki alâkanı itiraf ediyor musun? Yoksa hiç kabahatin olmadığına yemin eder misin?
İSMENE - Eğer kardeşim kabul ederse, ben bu işi yaptım! “Onunla beraberdim, suçunu beraber yükleneceğim.
ANTİGONE - Hayır, Dike seni bundan meneder. Ne sen bu işi yapmak istedin, ne de ben seni bu işe karıştırdı.
İSMENE - Fakat şimdi felâkete sürüklendin, artık hiç çekinmeden bu acı yolculukta senin yanında bulunabilirim.
ANTİGONE - Bu işi kimin yaptığını Hades ve ölüler biliyorlar. Ben, yalnız lâfta dost olan dostları sevmem,
İSMENE - Ah kardeşim, beni seninle beraber ölmek ve o ölüye karşı borcumu ödemek şerefinden mahrum etme,
ANTİGONE - Benimle beraber ölemezsin ve yapmadığın bir işi de kabullenemezsin. Benim ölümüm yeter.
İSMENE - Sensiz bir hayatı istiyebilir miyim?
ANTİGONE - Bunu Kreon'a sor. Bütün derdin oydu.
İSMENE - Sana bir faydası olmadıktan sonra ne diye beni böyle kırıyorsun?
ANTİGONE - Seninle alay ediyorsam bunu üzülerek yapıyorum,
İSMENE - Peki ama, şimdi sana nasıl yardım edebilirim?
ANTİGONE - Kendini kurtar. Kurtulursun seni kıskanmam,
İSMENE - Yazık bana... Senin bahtnı paylaşamıyacak mıyım?
ANTİGONE - Sen hayatı seçmiştin, ben ölümü.
İSMENE - Fakat neden böyle yaptığımı da senden saklamamıştım.
ANTİGONE - Sana o türlü hareket etmek doğru göründü, bana da başka türlü.
İSMENE - Ama Şimdi bu cürmün kabahati ikimizde de aynı derecede,
ANTİGONE - Üzülme, sen daha yaşıyorsun. Fakat ben, ölülerimin hizmetine hasredebilmek için, ruhumu çoktan ölüme teslim etim.
KREON - Zannedersem bu kızlardan bir tanesi şimdi çıldırdı, öteki zaten eskiden beri deliydi.
İSMENE - Efendimiz, tabiatın bize verdiği akıl, felâket karşısında dayanamıyor, kaçıp gidiyor.
KREON - Kötülere birlik olup kötülük hazırlayan senin aklık gibi.
İSMENE - Kardeşim olmadıktan sonra yalnız başıma ben bu hayatı ne yapayım?
KREON - Onun ismini ağzına alma. O artık yaşamıyor ki!
İSMENE - Kendi öz oğlunun nişanlısını mı öldüreceksin?
KREON - Sabanı olan sürecek başka tarla bulur.
İSMEN - Fakat bunlar gibi sevgi bağiyle bağlanmış olmaz.
KREON - Oğluma kötü bir kadın almak ha?.. Böyle şeyler benden uzaktır.
İSMENE - Haimon, sevgilim[1], baban seni nasıl tahkir ediyor!
KREON - Artık yeter, sen bu evlenme hikâyesiyle canımı sıkıyorsun.
- ↑ Bazıları bu cümleyi İsmene'den ziyade Antigone'ye yakıştırmaktadır. Fakat Antigone'nin sert ve kapalı mizacı hislerini böyle açıkça söylemesini pek muhtemel göstermiyor.
