27
olduk. Dersler bilgisayardan işleniyor, derse giriş için kodlar telefondan yollanıyordu. Gıda ve temizlik alışverişinin büyük çoğunluğunu internet üzerinden yapmaya başlamıştık. Her günü evde geçirmeye başlayınca bir ihtiyaç daha baş göstermişti: eşofman. Yaşamımızdaki eşyaların önem derecesi bir hafta kadar kısa bir sürede baş aşağı olmuştu. Artık okul pantolonumun ütüsü bozulmasın diye dikkat göstermek zorunda değildim ancak ellerimi yıkarken içimden şarkı söylüyordum ki yirmi saniye yıkadığımdan emin olayım.
Haziran ayına girdiğimizde koronaya bir hayli alışmış durumdaydık. Açık havada akrabalar ve dostlar ile buluşmuş, yıkamaktan kuruyan ellerimin üstüne kolonya dökünce yandığını idrak etmiş ve üniversite sınavı için son tekrarları yapmaya başlamıştım. Sınav günü kapıyı çaldığında “normalleşme” çalışmaları filizleniyordu. Sınavda herkes birbirine karşı çekingen, tutuk ve saygılıydı. Maske takmamız ve ıslak mendil dağıtılması haricinde her şey geçen senelerdeki gibiydi. Yanımda oturan kişilerin üstlerinin başlarının temizliğinden korona taşımadıklarına inandırmaya çalıştım kendimi. Sınav bitince önceden kararlaştırdığımız üzere arabaya gittim. Annem ve ablam beni arabada bekleyeceklerdi. Ancak beklemediğim bir manzara ile karşılaştım. Dört saat boyunca arabanın içinde oturduklarından benden daha çok yorulmuş ve bunalmış bir durumdalardı. Sonrasında sınav nedeni ile yapılan sokağa çıkma yasağını fırsat bilip büyük bir süpermarkete gidip gezmiştik. Güzel bir gündü.
