Sayfa:Kürk Mantolu Madonna.djvu/85

85

KÜRK MANTOLU MADONNA

  insanlar gibi gözlerini kırpıştırıyordu. Nihayet dudakları­nı hafifçe kıpırdatarak:
  «Siz sahiden iyi bir insana benziyorsunuz!» dedi.
  Bütün cesaretim, serbestliğim, o gelir gelmez uçup git­mişti. İçimden, ona teşekkür etmek, ellerine sarılarak öp­mek arzusu geçtiği halde, ancak duyulur duyulmaz bir sesle:
  «Bilmem!» diyebildim.
  Kadın, gayet serbest bir tavırla kolumu yakaladı, öte­ki eliyle çenemi tuttu, küçük bir çocuğu okşarmış gibi yumuşak bir sesle:
  «Oo, siz sahiden bir genç kız gibi mahcupsunuz!» dedi.
  Yüzüm tutuşarak önüme baktım. Bir kadının bana bu kadar pervasız muamele edişinden adamakıllı sıkılıyor­dum. Neyse ki o da ileri gitmedi. Evvelâ çenemi bıraktı, sonra kolumu tutan eli yavaşça yanma düştü. Gözlerimi kaldırınca hayret içinde kaldım. Karşımdakinin yüzünde de müthiş bir şaşkınlık, hattâ bir utanma vardı. Boynundan yanaklarına doğru bir kırmızılık yayılıyordu. Gözle­ri yarı kapalıydı ve bana bakmaktan çekiniyordu. Aklım­dan derhal bir sual geçti: «Neden böyle yapıyor? Kendisinin böyle bir kadın olmadığı muhakkak... Fakat neden böyle yapıyor?»
  Düşüncelerimi tahmin etmiş gibi:
  «Ben böyleyim işte!» dedi. «Ben garip bir kadınım... benimle ahbaplık etmek isterseniz birçok şeylere taham­müle mecbur kalacaksınız... Çok mânâsız kaprislerim, bir­birine uymaz saatlerim vardır... Hulâsa arkadaş olduğum kimseler için pek müziç ve anlaşılmaz bir mahlûkum...»
  Sonra kendini bu kadar fenaladığına kızmış gibi kes­kin, âdeta kaba bir sesle ilâve etti:
  «Ama keyfiniz isterse... Kimseye ihtiyacım yok... Kimseye minnettar olmak, kimsenin dostluğunu, lûtfunu is­temek niyetinde değilim... İsterseniz...»
  Ben hep ayni yavaş ve korkak sesimle: