Sayfa:Kürk Mantolu Madonna.djvu/59

59

KÜRK MANTOLU MADONNA

küçük çocuklara; veya ismini söyliyemiyecekleri bir adamdan peydahladıkları evlâtlarına gözlerini dikip şaş­kın şaşkın gülümsiyen hizmetçi kızlara benzerlerdi. Hal­buki Sarto’nun bu tablosundaki Meryem, düşünmeği öğrenmiş, hayat hakkındaki hükümlerini vermiş ve dünyayı istihfaf etmiye başlamış bir kadındı. İki tarafında ibadet eder gibi duran azizlere değil, kucağındaki Mesihe değil, hattâ gökyüzüne de değil, toprağa bakıyor ve muhakkak ki bir şeyler görüyordu.
  Resmi masanın üzerine bıraktım. Gözlerimi kapıyarak sergideki tabloyu düşündüm. Orada tasvir edilen in­sanın hakikatte de mevcut olduğu ancak bu anda aklı­ma geldi. Öyle ya, ressam kendi resmini yapmış olduğuna göre, bu harikulâde kadın aramızda dolaşmakta, siyah ve derin gözlerini toprağa veya karşısındakine çevirmekte, alt dudağı biraz büyükçe olan ağzını açarak konuşmak­ta, hulâsa yaşamakta idi. Onu herhangi bir yerde gör­mek mümkün olabilirdi... Bu ihtimali düşününce ilk duy­duğum his, büyük bir korku oldu.' Benim gibi hayatında hiç macerası olmıyan bir erkeğin ilk defa böyle bir ka­dınla karşılaşması hakikaten korkunç olurdu.
  Yirmi dört yaşında olduğum halde başımdan hiçbir kadın macerası geçmemişti. Havranda iken, bizden yaş­ça büyük bazı mahalle arkadaşlarının delâletiyle yaptığı­mız birkaç hovardalık, mânasını anlamama imkân olmıyan sarhoşluk maceralarından başka bir şey değildi ve tabiatımdaki sıkılganlık, bunları tekrara heves etmeme mâni olmuştu. Kadın, benim için, muhayyilemi kamçılıyan, sıcak yaz günlerinde zeytin ağaçlarının altına uzandı­ğım zaman yaşadığım bin bir türlü maceraya iştirak eden, maddilikten uzak, yaklaşılmaz bir mahlûktu. Uzun sene­ler kimseye haber vermeden âşık olduğum komşumuz Fahriye ile, hayalen, çok kere hayâsızlığa kadar varan münasebetlerim olduğu halde, kendisiyle sokakta karşılaştı­ğım zaman yerlere yıkılacak kadar şiddetli çarpıntılara