Bu tezkereye cevap vermeyi gereksiz görerek gelen askere: «Yarın sabah Hüküm et dairesinde görüşeceğimi Ku mandan Paşaya söylemesini» tavsiye ile yetindim. Bir»/, sonra Ordu Erkânıharbiyesinin Reisi (galiba Nurettin P a şanın akrabasından) geldi. Kumandan P a şa tarafından gön derildiğini beyan ettikten sonra «tezkerelerin her nasılsa bir anlaşm azlığa uğradığından bahisle Paşanın esefle karşıladı ğını» belirtti ve:
— P a şa teşrifinize intizar ediyor, dedi.
— Beyefendi, dedim; Nurettin Paşa ile 15 senelik bir tanışıklığımız vardır. Kendisinden bizzat, hatta bilvasıta ol sun bir «hoş geldiniz» diye gönül alm asını insanlık bakımın dan beklemeye hakkım vardır zannediyorum. Âdab-ı muaşe ret ve insaniyet şöyle dursun ben burada kendisinin üstü ve âm iri bulunan makam ile beraber diğer hükümet makamla rının mümessiliyim. Hükümetin şerefine hürm et hepimizin borcudur. Çünkü o da, ben de bu hükümetin birer âleti makamındayız. Üç sene kadar evvel Aydın’a gittiğim zaman Paşa orada idi. Evvelden tanıştığımız için kendisini ziyaret ettim . Bir kartvizitle bile ziyaretim i iadeye tenezzül etme mişti. Bu nezaketsizlik sırf şahsım a ait olduğu için bir şey demedim. F ak at burada öyle değil. Onu da, beni de istih dam eden Devlet ve Hükümetin mümessiliyim. Beni, m ev kiinin şerefini muhafazadan âciz Aydın Mutasarrıfına kıyas ederek ona yaptığı gibi hareket etmek istiyor. Çok yanılıyor. Hizmet ettiğim Devlet ve Hükümete ait bir zillete ben âlet olam ayacağım gibi şahsımı da kimsenin hakir görmesine t a hammül edemem. Binaenaleyh, Paşa yarın hükümet dairesi ne gelirlerse konuşuruz. Ben de, Ordu Karargâhı dediği daire nerede ise orada kendisini ziyaret ederim.
Yarbay rütbesinde olan subay (adı galiba Hüseyin idi) sözlerimdeki ciddiyete bakarak Nurettin Paşayı ondan önce ziyaret etmemeye kararlı olduğumu anlam ıştı. Bu konuşma sürerken Temyiz Mahkemesi azasından ve Vilayet erkânın dan sekiz on kadar kişi yanımdaydı.
59
