lih Paşanın ilk cevabındaki beyanatı özetleyerek yazılan projeleri komiserler arzularına uygun bulmuyorlardı. 29 Mart 1920 tarihli son notalarında:
«Ahali bu beyannameyi Millî hareketi idare edenleri ret ve kınama değil, tersine takdir şeklinde anlayacaklardır.» diyerek: «Gûya «millî» denilen harekâtı idare ve Osmanlı Hükümeti’nin niyetlerine muhalif hareket eden Mustafa Kemal vesairenin açıkça ve kesin surette ret ve takbih ve ahalinin ancak meşru hükümetin emirlerine itaate davet edilmesinde» ısrar ediyorlardı. Bilhassa İngiliz Komiseri bu gecikmeden pek çok sinirleniyordu.
Hatta, Haydarpaşa’dan Anadolu’ya giden şimendifer şagonları orada alıkonulmaya başlandığı ve bu sebeple İstnbul’a zahire gelemediği için bu komiserler, yahut mümes siller tarafından 27 Mart 1920 tarihinde verilen bir notada şöyle tehdit ediliyorduk:
«Fransa, İngiltere ve İtalya Fevkalade Komiserleri «millî» namı verilen harekât taraftarlarının Hükümet Merkezi ile vilayetler arasındaki bağlantının kesilmesine yönelik tahriklerin İstanbul’un iaşesi üzerinde hâsıl edeceği va him sonuçlara Osmanlı Hükümeti’nin dikkatini çekerler.
«İstanbul’un vilayetlerden kopması zaten pek ziyade olan pahalılığı bir kat daha artıracak ve az müddet içinde bazı mahsullerin ve bilhassa hububatın tamamen tükenmesine sebep olacaktır. Bunun başlıca kurbanları da İstanbul’un fa kir ahalisi olacaktır. Bundan doğacak mesuliyet, evvela, vi layetlerde «millî» denilen hareketi idare edenlere, sonra da bu kişileri tenkil ve açıktan açığa takbih etmeye yanaşma mış olan hükümete ait olacaktır...» (1)
(1) İstanbul'un durumunu ve Müttefik Devletler mümessille rinin niyetlerini ve hareketlerini izah ile İstanbul'a zahire sev kiyatına engel olunmamasını Mustafa Kemal Paşaya söylemek üzere Meclis-i Mebusan'ın da onayı ile milletvekillerinden dört kişi Ankara'ya gönderilmişti.
F. 4 49
