Münkirin sözünü almam eğnime
Teslim kılıcını çaldım boynuma
Kîl ü kal-i cihan gelmez aynıma
Dilde zikrim ism-i Ali lâfetâ
Dertli dürlerini saydım on iki
Üçer üçer dörde verdim on iki
Dört kapudan üçer girdim on iki
On ikidir mü’minlere rehnüma
Vakti mürûr eder harâb ehlinin
Meded senden ey şah ey şah diyerek
Recâ halvetinde niyaz bâbında
Geçti ömrüm eyvah eyvah diyerek
Kavs-i kuzah gibi bükmüş belini
Habt etmiş cihânın tutmuş dilini
Gözün göğe dikmiş açmış elini
Doğmaz m-ola ol mah ol mah diyerek
Dertli aşk yolunda olmuşdur irşâd
Memalik-i aşkı eyledi âbâd
Tîşesin taşlara ururdu Ferhâd
Bîsutunda Allah Allah diyerek
Gayra nazar kılma gel âdeme bak
Ahsen-i sûrette halk etti Yezdan
Buyurmuş hakkında Feyyâz-ı mutlak
«Sûre-i Vettin» dir hakkında burhan
Bir nefh-i Cibril’le batn-ı Meryem’e
Çün Mesih bî peder geldi âleme
«Velekad kerremnâ» beni âdeme
Buyurmuş Kur’an’da Hallâk-ı cihan
