nenin- kapısından içeriye iki delikanlı girdi. Biri orta boylu topluca, biri uzunca boylu zayıftan olan bu iki delikanlının kılıklarından, efendilikle külhanbeyliği bir koltuğa sığdırmak isteyenlerden oldukları anlaşılıyordu. Üstleri, başları çok temiz, tirendaz, rugan iskarpinleri pırıl pırıl yanıyordu. Fakat feslerinin duruşu yürürken omuzlarının aldığı biçimler, kendilerinin efendiden bıçkın olduklarını gösteriyordu. Bunlar içeriye girer girmez o kadın hemen tavrını değiştirdi, hafif bir gülümsemeyle ayağa kalkarak onları karşıladı. Artık merakım gitmişti, belliydi ki kadın, deminden beri orada bu iki delikanlıyı bekliyormuş...
Masalarımız karşı karşıya olduğu için yan gözle delikanlılara şöyle bir baktım ve bakar bakmaz birisini tanır gibi oldum. Orta boylusunu ilk defa görüyordum; lâkin uzunca boylusunu herhalde bir yerde görmüş, hatta belki de konuşmuştum. Ama nerede? Onu nerede görmüş, nerede tanımıştım?
Onu dakikalarca düşündüm, bir türlü bulamadım. Hay kör olası şeytan hay! Bu uzunca boylu, zayıftan delikanlının kim olduğunu bana bir türlü hatırlatmıyordu.
Neden sonra onlar kendi masalarında kadınla muhabbeti koyulttukları zaman baktım ki, o delikanlı da tuhaf tuhaf beni süzüyor. Bir aralık içimden, yanlarına gidip,
— Affedersiniz, sizi tanıyacağım amma... -diye âşinalık edeyim dedim; fakat onu da yapamadım.
Kadının, birasını pek yavaş yavaş içmesine mukabil, iki delikanlı, düble kadehlerle rakılarını hiç durmadan birbiri ardına yuvarlıyorlar ve uzunca
