yiyen Etem değil, başkasıdır! Onu da anlatayım:
Dün akşam tek başıma Beyoğlu birahanelerinden birine çekilmiş; uzun zamandır böyle bir yerde ilk defa başımı dinliyor ve bir buçuk yıldır, çingeneler arasında geçirdiğim türlü acayip maceraları ve bunların sonunun nereye varacağını düşünüyordum. Düşünürken arasıra Nazlı mı, Emine mi? diye hangisinde karar vereceğimi de uzun uzun hesaplıyordum. Tam içme zamanı olduğu halde burası kalabalık değil, tenhaca idi. Vakit de erken olduğu için burada kafa patlatacak çalgı henüz o başlamamıştı. Loşça bir köşede efendiden, yaşlıca iki adam, tezgâhın sağında iki üç kibar genç, sokak kapısının solunda, kavas kılıklı biri; birahanenin bahçe tarafına düşen pencerelerden birinin kenarında da genç ile orta yaş arasında ve tipi Ermeniye benzeyen şıkça ve güzelce bir kadın oturuyordu.
İkinci kadehten sonra, ikide bir o kadın beni dikkatli dikkatli süzmeğe koyuldu. Tabii ben de ikide bir onu iskandile başladım.
O, önündeki bira bardağından, yarım saatte bir yudum alıyor ve her yudumu aldıkça eğilip birahanenin saatine bakıyordu. Belliydi ki, o burada birini bekliyordu. Fakat niçin böyle ikide bir dikkatli dikkatli beni süzüyordu? Her halde ben, kendisini kat'iyyen tanımıyordum; böyle olduğu halde, yoksa o beni biraz tanıyor muydu?
Bu kadın bana pek merak oldu. Bir aralık masama meze getiren garsona usulca bu kadının kim olduğunu sordum:
— Bilmem -dedi-, buraya ilk defa olarak geliyor.
Kadının beni süzmesi pek arttığı bir sırada biraha-
