nı- ile birlikte yine çalgı, ahenk arasında, tıpkı bir düğün, dernek, eğlence biter gibi tatlı tatlı mayna oldu.
Yeni dostumuz Reha bey, diyor ki:
— Eğer, bunların bu kavgası da olmasa, hani yok mu, bunlar, dünyanın çok iyi insanlarından olacaklar. İşte gördünüz; erkeklerin hiç biri bu kavgalara karışmazlar; sonra, hepsi de bu kavgaların aleyhindedirler; zavallılar, böyle şeylerin olmaması için o kadar uğraştıkları halde, kadınlarına bir türlü söz geçirip bunun önünü alamazlar!
— O halde, bunların erkekleri hep kılıbık olmalı!
— Hayır... O da değil; lâkin nedir ki, bu çingene kadınlarının arasıra yaptıkları böyle kavgalar artık onlar için âdeta sıhhî ve içtimai bir âdet şeklini almış... Eğer bunlar, arada sırada böyle çalgılı, ahenkli kavgalar edip de sinirlerinde birikmiş olan gerginlikleri gevşetmeseler sanıyorum ki, istimi fazla gelmiş kazanlar gibi hırslarından patlayacaklar... Böyle olmakla beraber, eski meşhur çingene kavgaları şimdi nerede? Rahmetli babam anlatırdı, eski kavgalar bazen yirmi dört saat, hatta iki gün iki gece sürermiş...
Dedim ya işte, şu, bizim çingenelerin kavgaları da olmasa, hani, o zaman kendileri dünyanın en iyi, uysal, kibar insanları olacaklar.
Tuu, Allah müstahakkını versin; Reha Beyin bu lafı üzerine şaşıp da şu potu kırmayayım mı:
— Kuzum Reha Beyciğim, bu kavga, salt sizinkilerde var; fakat bizimkilerde neye yok?
— Sizinkiler kim? Anlayamadım!...
— Yani, bu kavgalar, sizin sevdikleriniz Ayvansaraylılarla Sulukulelilerde var da benim hoşlandığım
göçebe harmancılarda yok...
