bede-, benim idirellezliklerimi, buluşalım gene bunun burasında, gidelim, o dediğin yerlere...
— Peki ama, senin hıdrellezlikler dediğin yine arkandakilerin biçiminde değil mi?
— Üyle ama, onlar yepyeni, pırıl pırıl!
— Anladık... Fakat yine çingene olduğun belli olacak! İyisi mi ben sana baştan ayağa birtakım hanım elbisesi, hanım iskarpini yaptırayım, seninle buluştuğumuz günler bunları giyinirsin, bu suretle tiyatroya da gideriz, sinemaya da...
— Kaça çıkar baştan aşağıya o bana yapacağın hanım elbiseleri ile hanım iskarpinleri?
— Yirmi, yirmi beş oskiye (liraya) çıkar!
— Ne sustun ya, ne düşünüyorsun?
— Ne düşünmiyeceğim?... Biz ekmek bulamayız yemeğe; sen istersin bizim bir kış yiyeceğimiz para ilen bana elbise, papuç yapmak... Sen toslasan o yirmi yirmi beş oskiyi bana da girsen bir sevaba daha iyi değil mi?
Kızın bu son sözü üzerine bütün vaziyeti kavradım... Onun bana gönderdiği mektuplar filan hep tuzak, hep birer şantajdan ibaretti. Şüphesiz, bu işin içinde Etem'in de parmağı vardı. Köpoğlu herifin, kendi başına benden sızdırdıkları yetişmiyormuş gibi, şimdi de Gülizar'la bir olup ve onu âlet ederek beni adamakıllı vurmak istiyordu. Hele kendisi ile bu son dargınlık üzerine işi büsbütün hızlaştırıyordu. Kızın ağzına bir iki parmak bal daha çaldıktan sonra cebimden iki gümüş çeyrek çıkarıp uzattım:
— Hele sen şimdi şu iki patakozu al; kulübene git; ben seni yine bir gün çağırır, o gün de seni ayrıca memnun ederim!
