dım-. Onunla tamamıyle selâmı, sabahı kestim. Ne olursa olsun deyip adını bile artık ağzıma almaz oldum. Çünkü onun Bakırköyü'nde son kırdığı o potlar, son yaptığı o maskaralıklar, artık tam manasiyle canıma tak demiş, beni kendisinden olanca hızı ile soğutmuştu. Onun, o gün Bakırköy'de kırdığı ilk pot, yaptığı ilk maskaralık, ertesi günü yine benim oradaki akrabalarımın kulağına gitmiş, beni onlara karşı çok mahcup bir vaziyete sokmuştu.
İstasyonda kırdığı pot ile maskaralık ise, onun üzerine büsbütün tüy dikmişti. Zira İrfan, o akşam son tren kalkarken Nâzım'la bana, bütün yolcuların yanında, «Buyurunuz, siz gidiniz; cehenneme kadar yolunuz var! Esasen bende kabahat ki, sizin gibi dönek insanlarla yola çıkmışım!...» diye bar bar bağırmış ve böylelikle benim artık kendisi ile yüzyüze gelmem için İrfan en ufak bir rüzgâr deliği bile bırakmamıştı. Onun için, artık bana göre, ölmüş bir arkadaştan başka bir şey değildi. Zaten sonraları araya askerlikle, harpler, göçler filan da girmiş ve bu suretle günün birinde biribirimizi büsbütün kaybetmiş, unutmuş, gençlikte, o çok durgun ve az aydınlık bir temmuz gecesi Topçular'daki çingene çadırları önünde tatlı tatlı Karmen ve çingene ninnisi dinleyişimizin bile git gide bende hiç bir hâtırası
kalmamıştı.
