..........
İrfan'ın not defterinde okuduğum bu yazılar da beni o gün bir hayli düşündürdü. Oğlan hâlâ musikiden, bilmem neden dem vuruyordu amma, sözlerinden işin artık yavaş yavaş çığrından çıkmaya başlamış olduğu anlaşılıyordu.
O gün, onun, bu not defterindeki yazıları iki defa okudum ve oldukça düşündüm. Sonra akşam üstü işten dönünce defteri yanıma alarak İrfan'ın da, benim de çok candan bir arkadaşımız olan, sonra zekâ, kurnazlık, beceriklilik, tecrübe, cesaret işlerinde bizden çok fazla bulunan Aksaraylı Nazım'a koştum... Maksadım İrfan'ın içinde parlamaya başlayan ateş bacaya sarmadan işi gizlice Nazım'a açıp bu işe ondan bir çare aramaktı.
Çünkü İrfan'ın tek başına, böyle, Belgrat ormanları içinde neyin nesi olduğu belirsiz çingenelerle dolaşması, belki günün birinde onun başına bir kaza, belâ da getirebilirdi.
O akşam, Aksaray'daki kıraathanelerin birinde Nâzım, bütün olanı biteni tamamiyle benden dinledikten ve İrfan'ın not defterini de baştan başa dikkatle okuduktan sonra bana,
— Kalk -dedi-, seninle gidip şu Etem denilen herifi bulalım, onu bir kenara çekelim, bakayım bu herifle bir de ben görüşeyim. Onun ne mal olduğunu, ne maksatlar beslediğini de anlamaya çalışayım; ötesini, ne yapmak lâzım geldiğini sonra düşünürüz!...
Bir saat sonra Nazım'la birlikte Etem'i, Bayrampaşa'daki bir bostanda bahçıvanların birisine bir bostan
