altı aylık bir çingene yavrusunu kucağına aldı ve bakalım ne söyledi?...
Ne söyleyecek? Bir iki yutkunup sesine çekidüzen verdikten sonra şu ninniyi tutturdu:
«Nenni meçyaski ta purol
Romestelal keste Horol
Paşlo miçay nenni
Habe miçay nenni
Pami miçay nenni
Dol romanda miçay nenni
Borya telav miçay nenni»
Vakıâ, bu yeni ninnide de kendine mahsus bir tatlılık yok değildi, bunda da insana dokunur bir hal vardı; vardı ama, ilk dinlediğimiz «Rağdukkele kana» ninnisi ile bu yeni ninni arasında dağlar kadar fark vardı.
Ondaki hazin ve yanık dokunaklığın bunda dörtte biri bile yoktu. Hem onun makamı da pek başka idi. Bunu, benim böyle anladığımın farkına kızın kendisi de varmış olmalı ki:
— Beğenmedinse bu ninniyi -dedi—, sana bir de çingenece türkü söyleyeyim!...
İyi ama, vakit çok gecikmiş, ortalık iyice kararmış, öteki çingeneler birer ikişer, çadırların önüne yatmaya bile başlamışlardı. Tirşe gözlü kıza, istediği sütle yumurtayı ertesi sabah erkenden getireceğimi tekrar vâdederek ayrıldım...»
27 Haziran: (gece)
«Bugün sabahleyin erkenden bizim sütçüden aldı-
